SI KABAYAN NGALA ROAY

SI KABAYAN NGALA ROAY

            Si Kabayan saré kénéh ngaguher. Kérékna mni nyégrék, kerrr..kerr....” Hudang atuh Kabayan,geus beurang! Hayu urang ka huma, bantuan Abah ngala roay !” ceuk Mitohana. Si Kabayan kalah kukuliatan. Haténa pohara medenghel, keur ngeunah-ngeunah saré aya nu ngagugubrag.

            Najan wegah Si Kabayan maksakeun manéh milu jeung mitohana ka huma. Sajajalan Si Kabayan kuraweud baé. Ambek ka mitohana. “Atah adol mitoha téh. Aing keur ngeunah saré maké digeuingkeun. Pira gé ngala roay, maké kudu dibantuan sagla. Keun siah.....” Si Kabayan kukulutus.

            Tepi ka huma, mitoha getol naker ngala roay. Ari Si Kabayan gawéna ngahuleng jeung ngarahuh baé, sangeuk mantuan.

            Keur kitu karérét karung  wadah roay. Nyéh Si Kabayan imut, kawas manggih piakaleun.  “ Abah ! Abah ! Kuring rék ka cai heula, mules beuteung. Dagoan wé, ulah ninggalkeun !” ceuk Si Kabayan semu ngagorowok ka mitohana.

            “Heug ulah lila teuing ! “ tembal mitohana.

            Mitohana anteng baé ngala roay. Ari Si Kabayan lain tuluy ka cai, tapi kalah sup lalaunan asup kana karung wadah roay. Awakna dipurungkutkeun bari ngaruang manéh ku roay tepi ka teu katémbong. Atuh metung katénjona karung téh.

            Mitohana luak-lieuk, ngadagoan Si Kabayan. Barang rét kana karung nu geus metung, red baé dipocong, ditalian. Eta karung dijungjung-jungjung. “ Aéh, beurat naker geuning. Kudu ku duaan ieu mah mawana ogé. Keun rék digotong engké jeung Si Kabayan,” mitohana ngomong sorangan.

            Lantaran Si Kabayan teu embol-embol, riud baé éta karung téh dipanggul ku mitohana.  Tepi ka imah, éta karung téh diteundeun di dapur. Ku mitoha Awéwé geuwat dibuka talina.

            “Euleuh-euleuh, cukul geuning pelak roay urang téh, nya. Ieu mani sakieu lobana. Naha ieu maké dibengkot ku sorangan abahna, ari Si Kabayanka mana ?” Mitoha awéwé nanya bangun héran.

            “Nya éta, mules beuteung cenah, tapi ditungguan teu embol-embol,” témbal mitoha lalaki.

            Basa karung dijudulkeun ku duaan, burulu roay bijil sabagian da sereg dina liang karung. Ku lantaran mereketengteng, karungna hantem digeunjleng-geunjleng. Na atuh ......ari boréngkal téh Si Kabayan ragrag morongkol kana raranjangan. Jerit mitoha awéwé  ngajerit bakat ku reuwas. Mitoha lalaki undur-unduran bakat ku kaget.

“ He...he...he....da capé ! “ ceuk Si Kabayan balaham-béléhém, éraeun. “Bedul téh, geuning sia, Kabayan ? “ Mitoha lalaki molotot ambek.

Isukna deui, Si Kabayan jeung mitohana bral deui ka huma. barang  datang gé Si Kabayan tuluy segut baé metikan roay. Mitohana rét deui- rét deui ka Si Kabayan, kawas keur nungguan balangahna. Basa katénjo Si Kabayan keur anteng ngala roay, kuliwed les wé mitohana téh.

Si Kabayan luak-lieuk, gura-gero. Mitohana teu datang-datang, biheung ka mana. Ari rét kana karung wadah roay, geus pinuh. Reketek wé ditalian.

“ Abah téh ninggalkeun aing, meureun keuheuleun kénéh urut kamari. Kajeun ah, aing gé rék balik. Rék digusur wé ieu karung téh, da moal kabawa dipanggul ku sorangan mah, “ pokna bari ngagulingkeun éta karung. Durugdug digusur.

“Kabayan ! Kabayan ! “ ceuk sora di jero karung. “Ieu aing mitoha sia,ulah digusur !”  Reg Si Kabayan eureun. Rét kana karung.

“Ah, puguh roay...roay ! “ pokna bari meupeuh kana karung.

“Kabayan ! Ieu mah aing, lain roay. Naha sia teu apal kana sora Abah ?”

Si Kabayan teu ngadéngé, tuluy baé ngagusur éta karung . Áh, ceuk aing roay,roay....!”